Rozdział 3 część II

Teddy położył rękę na oparciu kanapy i usiadł bokiem, by lepiej widzieć Victoire. Była taka piękna. Długie, jasne włosy, mocniej pofalowane na końcach teraz delikatnie spływały jej po ramionach. Kiedy byli we Wrzeszczącej Chacie miała na sobie przewiewny sweterek, a teraz: za dużą koszulkę i krótkie spodenki od piżamy. Z tego powodu to właśnie na nogach skupił wzrok. Wtedy też chłopak zauważył drobne, bose stopy nerwowo się o siebie ocierające. Do głowy od razu przyszła mu myśl, że musi być jej zimno. Już zabierał się za zdejmowanie bluzy, którą narzucił na siebie w pośpiechu wychodząc z dormitorium, gdy coś sobie uświadomił.

Pomyślał, że przecież siedzą przy kominku i lekko potrząsnął głową, porzucając swój pomysł. Nie chciał wyjść na uciążliwego i nadopiekuńczego, więc po prostu spojrzał w jej cudownie błękitne oczy i zaczął opowiadać:

- No więc to było... wtedy jak... kilka... - spuścił wzrok, jakby nie wiedział,co powiedzieć na początku. - Albo zacznijmy to inaczej: pamiętasz jak w wakacje po skończeniu trzeciego roku na prawie całe dwa miesiące pojechałaś do rodziny swojej mamy? - tu zrobił krótką pauzę. - Wtedy naprawdę, ale to naprawdę bardzo za tobą tęskniłem. Jeszcze nigdy nie czułem, żeby tak brakowało mi przyjaciela, kogoś do kogo mogę się wygadać, powiedzieć, co mnie męczy. Wszystko pogorszyło się , gdy Fred też wyjechał, ale on z kolei na coś w rodzaju mugolskiego obozu. Miałem jechać tam z nim, pamiętasz? Ale zostałem, bo... no... wiesz zresztą. Babcia nie miała pieniędzy, a ja nie lubię obciążać Harry'ego i Ginny, którzy jak zawsze chcieli wszystko opłacić -  wtedy jego wzrok spoczął w jednym miejscu, gdzie przebywał przez dłuższą chwilę. Zamilkł na niespełna dwie minuty. Po tym czasie otrząsnął się, a z jego ust posypał się kolejny potok słów. - Wracając do tematu, w te wakacje dużo czasu spędzałem w Norze, bo tam zawsze jest szansa, że wydarzy się coś ciekawego, jak stało się i tym razem.

Jednego dnia, kiedy robiłem coś w ogródku, usłyszałem dwóch mugoli mniej więcej w naszym wieku. Nie dość, że się ich tam kompletnie nie spodziewałem, bo ludzie przechadzający się w tych okolicach to niemal taka rzadkość, jak nasz przyjaciel Fred ze łzami w oczach, to jeszcze totalnie mnie zdenerwowali. Lekko to ujmując, niemile wyrażali się o wszystkich mieszkańcach Nory. Mówili o dzikusach, odmieńcach, dziwakach i tym podobnych. Jednak najbardziej poruszyło mnie to, co jeden z nich powiedział o tobie. Musiał zobaczyć cię tam któregoś dnia. Gdybym mógł cofnąć czas to nigdy nie pozwoliłbym, żeby chociaż kątem oka zerknął w twoją stronę.

Powiedział, że lepiej jakbyś zajęła się czymś, co nie wymaga aż tak wielkiego wysiłku umysłowego jak opiekowanie się bachorami, bo to zdecydowanie za dużo dla... twojej tępej główki i... w sumie to nie ważne, co jeszcze mówił, a mówił same złe rzeczy. Naprawdę mnie to zabolało, bo pamiętasz jak wtedy, gdy byliśmy młodsi opiekowaliśmy się Louis'em, Roxie, Lily i innymi? Ja to naprawdę lubiłem. My to lubiliśmy, a oni po prostu skrytykowali nas we wtedy najgorszy  możliwy dla mnie sposób... Na szczęście lub może na nieszczęście, miałem wtedy przy sobie różdżkę Molly, którą dała mi, żebym szybciej uprzątnął ganek.                            

Byłem tak wściekły, że przestałem nad sobą panować. Mocniej zacisnąłem dłonie i wypaliłem pierwszym lepszym zaklęciem... Niestety tak rozdrażniony, chwyciłem ją na odwrót i wypaliłem sam w siebie. Oczywiście nie było to nic strasznego, ale blizna została, a tamci uciekli z krzykiem. To chyba już koniec tej całej historii. Narobiłem wtedy sporo kłopotów twoim dziadkom, ale nigdy mi tego nie wypominali. Są naprawdę cudownymi ludźmi, ale ty chyba o tym wiesz - w tym momencie Teddy znów spojrzał prosto w oczy dziewczyny. Nie oczekiwał odpowiedzi. Nie wiedział, co miało się teraz wydarzyć. Mimo to nie bał się, że ta go skrytykuje lub wytknie jakiś błąd. Był pewien, że teraz w tym momencie, gdy milczy i zaciska wargi - myśli. Zastanawia się, co zrobić i jak ostatnio zauważył, walczy ze sobą.

- Ty... ja... - wtedy serce chłopaka, jakby stanęło, a potem zapłonęło żywym ogniem i ruszyło z nieograniczoną prędkością, co wbrew pozorom nie oznaczało wprost pozytywnych emocji. Wystraszył się nie na żarty, kiedy zobaczył, że Victoire... płacze. Wcześniej ujrzał jedną, pojedynczą, ale teraz całe jej policzki błyszczały od łez.

Teddy wyciągnął rękę w stronę jej twarzy, nie wiedząc co robi. Chyba chciał otrzeć łzy, ale nie rejestrował ruchów swojego ciała. Był zbyt pochłonięty próbami zrozumienia, co się właściwie dzieje. Co się właśnie stało?

Kiedy dotknął jej twarzy,ta spojrzała na niego, co tylko nasyciło moc iskry, przebiegającej mu po ciele. Skarcił się za tą myśl, ale miał wrażenie, że teraz oczy Vic wyglądają jeszcze piękniej. Blask huczącego ognia idealnie podkreślał dwa przeszklone oceany, które wlepiały się w niego. Oceany. Cały świat zamknięty w jej oczach.

Wtedy niespodziewanie i całkiem spontanicznie Victoire rzuciła się w stronę Lupina. Wtuliła się w tors i zaczęła naprawdę głośno wylewać łzy w jego bluzę. Ten prędko, nadal nie myśląc trzeźwo, objął ją ramionami i zaczął mocno tulić. W jednej chwili zapomniał o strachu. Teraz chciał jej tylko pomóc. Nie był pewien skąd, ale wiedział, że jedyne, czego teraz potrzebuje dziewczyna to wsparcie, zrozumienie i milczenie.

Po kilku minutach, gdy już trochę się uspokoiła, a oddech, który ciągle czuł na swoim ciele zdecydowanie się spowolnił Teddy, nadal obejmując dziewczynę jednym ramieniem, zaczął gładzić ją po włosach. Wytrzymali tak kolejne kilka minut, ciągle siedząc na kanapie. Ta noc ciągnęła się w nieskończoność. Kto by pomyślał, że wszystko skończy się właśnie tak? Kto by pomyślał, że momentalnie coś w głębi Victoire pęknie, jeśli ona sama się tego nie spodziewała.

Siedząc i wypłakując się w ramię Teddy'ego cały wstyd, który przez chwilę jej towarzyszył, ulotnił się zabierając ze sobą niepewność i powściągliwość. Rzucając się w jego stronę była pewna, że chce go poczuć. Zalewając się łzami wiedziała, że robi to dokładnie tutaj, gdzie powinna to robić. To nadzwyczaj dziwne, jak odmienne emocje z upływem chociażby minuty towarzyszyły Vic. Na dodatek mimo tego, ile odczuć przepłynęło przez jej ciało ostatnimi czasy, dopiero teraz wylewając litry łez, była spełniona. I ponownie wbrew temu wszystkiemu powiedziała:

- Dziękuję... ale dużo bardziej przepraszam.

A on zrozumiał.

                                                                             ***

Obudził go mocny cios poduszką. Po gwałtownym przebudzeniu, poczuł intensywne pulsowanie na karku. Nie warto spać bez oparcia na głowę, oj nie warto.

- AUUU! - wrzasnął rozdrażniony. Nie wiedział czy bardziej boli go miejsce, gdzie został uderzony, czy po prostu zdenerwowała go ta nagła pobudka.

- Nie drzyj się tak, bracie - powiedział Fred niestosownie spokojnym głosem. - Nie zdążymy już na śniadanie z takiego względu, że skończyło się piętnaście minut temu, ale nie uważasz, że już najwyższy czas się obudzić?- tu spojrzał z rozbawieniem i nutką współczucia na kolegę. - Lekcje zaczynają się za cztery minuty, chyba zdążysz, co nie? Hastings i Vic obudziły mnie dobre pół godziny temu i od tamtego czasu zastanawiałem się, gdzie jesteś, a tu proszę. Lupin śpi sobie spokojnie w Pokoju Wspólnym. Bracie, ty chyba nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać - odetchnął kończąc krótki monolog i odszedł, prawdopodobnie udając się po podręczniki do dormitorium.

Teddy powoli podniósł się z kanapy i przeciągle ziewnął. Już ruszał w stronę sypialni, gdy nagle przypomniał sobie zdarzenia poprzedniej nocy. To rozbudziło mu umysł niemal natychmiastowo. Przez chwilę pomyślał, że to sen. Cudowny, ale niestety nierealny. Wtedy jednak coś uświadomiło mu, że jest w błędzie. Na swojej bluzie bowiem, spostrzegł czarne pozostałości tuszu do rzęs. Wiedział już, że nic mu się nie śniło. Sen nie mógłby równać się z tą nocą, pod żadnym względem.

Pogrążony we wspomnieniach ruszył w kierunku schodów, lecz w tym momencie jego uszu dobiegł dziwny odgłos dobiegający zza szyby. Chłopak odwrócił się i ujrzał małą sówkę dobijającą się do środka. Skierował się w tamtą stronę i uchylił okno, przy tym wpuszczając zwierzę do środka. To ku jego zdziwieniu tylko upuściło mu malutki papier pod nogi i prędko wyfrunęło z powrotem na dwór. Nie chciało żadnej zapłaty, nie wspominając już o chociażby pieszczotliwym poklepaniu po grzbiecie, które większość sów wręcz uwielbiało. Słów, które Teddy przeczytał po rozpieczętowaniu listu, nie spodziewał się za nic w świecie. Wielkie, koślawe litery wyraźnie głosiły:

Uważaj na nią, takie skarby często bywają w nieznanym dla nich niebezpieczeństwie.

_________________________________________________________
Na początku - wytłumaczenia. Przepraszam za długą nieobecność, ale wraz z początkiem wakacji i dobrą pogodą, która zresztą teraz trochę się zepsuła, bardzo mało czasu spędzałam w domu. Wiadomo na początku wolnego jest spore ''ciśnienie'', żeby wychodzić i spotykać się ze znajomymi (na pewno znacie to uczucie XD). W czerwcu natomiast przypomniało mi się, że aby mieć pasek muszę poprawić kilka ocen i tak właśnie minął mi ostatni miesiąc szkoły. Myślę, że jednak wszystkie moje winy wynagradza ten przecudowny szablon, który stworzyła love dream z bloga http://losyfinnickaiannie.blogspot.com/ i kilku innych :)) Naprawdę uważam, że cała ta praca jest wręcz cudowna i nadal nie mogę się na nią napatrzeć. Obiecuję wam, że następny rozdział pojawi się dużo szybciej (chociaż wiem i przepraszam Was za to, że niestety słabo mi to wychodzi). Oczywiście będzie to możliwe jedynie, jeśli Ministerstwo wreszcie przestanie wysyłać mi upomnienia odnośnie mojej nieokrzesanej hodowli sów śnieżnych, ale ostatnio moje perełki są dużo spokojniejsze, więc nie ma się czego bać. Mam wszystko pod kontrolą!:D